انقلاب اسلامی ایران در شرایطی به پیروزی رسید که به واسطۀ احساس یأس در پیِ شکستهای مکرر ارتش‌های عربی از رژیم غاصب صهیونیستی و برخی وادادگی‌های سیاسی، “فلسطین” در آستانۀ حذف از جغرافیای جهان اسلام قرار گرفته بود.
هرچند اصرار افراطی بر “قومیت‌گراییِ عربی” و بی توجهی به “مفاهیم والایِ اسلامی” در شکل گرفتنِ آن شرایط موثر بود اما؛ پیوند بخشی از جریان مقاومت در آن دوره، به “پروژۀ سازش با غاصبان” دردناک‌ترین بُعدِ این ماجرا بود که با ابتکار “روز جهانی قدس” توسط جمهوری اسلامی، دفع و خنثی شد.
تا پیش از ابتکار “روز جهانی قدس”، مسئلۀ فلسطین بیشتر جنبۀ عربی و منطقه ای داشت اما پس از اعلام روز جهانی قدس توسط امام خمینی(ره) و جمهوری اسلامی، در آخرین جمعۀ ماه مبارک رمضان، فلسطین از مسألهای صرفاً عربی و منطقه‌ای خارج شد و جنبه های جهانی یافت.
ابتکار “روز جهانی قدس”، موجب بیداری مسلمانان جهان شد و خودباوری را در فلسطینیان تقویت کرد؛ این ابتکار، فلسطینیان را نسبت به توانایی‌هایشان برای گرفتن حقوق خویش آگاه ساخت و پوشالی بودنِ قدرت‌های استکباری را به سبب شکست آنان در حمایت از حکومت پهلوی در ایران، به آنان یادآور شد.
با ورود فلسطینیان به مبارزاتِ جدی تحت عنوان “انتفاضه” و همچنین ایجاد شکاف های سیاسی در احزاب سیاسیِ رژیم صهیونیستی و اختلاف با سران قدرت های استکباری پس از آن، معادلات جدیدی در منطقه و جهان شکل گرفت و جنبۀ سخت افزاریِ دفاع مشروعِ فلسطینیان شکل گرفت.
علاوه بر تقویت خودباوری در فلسطینیان، بیداری اسلامی و بروز و ظهور آن در قالب هایی نظیر خیزشهای گستردۀ ملل مسلمان علیه رژیم صهیونیستی و دولتهای حامیِ آنان را از مهمترین دستاوردهای نرمِ این اقدام ابتکاری دانست.
امروز و پس از شگفتانه‌هایی نظیر عملیات طوفانالاقصی که برآمده از ارادۀ فلسطینیان بود؛ می‌توان ابتکار “روز جهانیِ قدس” را عمیقترین و موثرترین تیرِ جمهوری اسلامی بر قلب استکبار جهانی دانست، که توانست در دو بُعد نرمافزاری و سختافزاری، آنان را به درستی، زمین‌گیر و با چالش‌های اساسی روبرو سازد.
