رحا مدیا | سیده ناهید موسوی
در بخشی از کتاب تاریخ طبرستان و رویان و مازندران به قلم سید ظهیرالدین مرعشی آمده است که «دسته‌های عزا، سینه زنی، تکیه و… واژگانی تازه که با دستور و حمایت مستقیم دولتی به نام «آل بویه» پدیدار شد. برای اولین بار توسط آل بویه و در شهر بغداد سال ۳۴۲ شمسی عزاداری برای امام حسین علیه السلام و یاران شهیدش درکربلا، شروع و تابحال در جای جای جهان ادامه دارد.» این کلمات نشان می‌دهد سوگواری عاشورایی در فرهنگ ایرانی قدمت دارد و مهم‌تر تأکید بر خونخواهی مظلومانی است که در کربلای پربلا به شهادت رسیدند.
امام سوم شیعیانی که سید و سالار شهیدان لقب گرفت، امامی که هنگام تولدش پیامبر(ص) برای او گریست و بعد از آن اهل زمین و آسمان نیز برای مظلومیتش خون گریه کردند. امام حسین(ع) که جوشش خونِ مبارکش حرارتی جاوید در قلوب مؤمنین به راه انداخت و تا ابد خاموش و کم فروغ نمی‌گردد.
«ثارالله» که لقب امام حسین(ع) است یعنی همان خونخواهی و ولی‌دَم و خونخواه اصلی و یکتای او خداوند است. الحق که خداوند عزوجل ولی دَم امام حسین(ع) نوه پیامبر اسلام(ص) است که برای دفاع از دین و احیای فریضه امر به معروف و نهی از منکر، دفاع از انسانیت و عدالت در راه حق جان، مال و اهل بیت خویش را در صحرای کربلا فدای رضایت خداوند کرد.
«یا لثارات الحسین» و قسم به ندای خونخواهی تو ای حسین(ع) که شعار قیام توابین و قیام مختار زمانه قرار گرفت و نیز شعار فرشتگانی که کنار قبر مطهر ایشان تا ظهور امام زمان(عج) می‌ماند. هم‌چنین شعار حضرت حجت(عج) در هنگام قیام و شعار یاوران شهادت طلب او که ما شیعیان همگی عزادار و خونخواه تو هستیم. شخصیت با عظمتی همچون حسین بن علی(ع) متعلق به یک خانواده نبودند که خون‌بهای او را رئیس خانواده بگیرد، و نیز متعلق به یک قبیله نیستند که خون‌بهای او را رئیس قبیله بگیرد. ایشان متعلق به جهان بشریت هستی و متعلق به عالم هستی و ذات پاک خداست، بنابراین خون‌بهای تو را او باید بگیرد.
اکنون می‌خواهم از «ثارالله» اهواز بگویم. آری! ثارالله واژه مقدسی‌ا‌ست و زمانی‌که نام یک حسینیه و هیأتی برای عزاداری و تعزیه شود مبارک و مقدس‌تر می‌گردد. در خوزستان، همان استانی که امام خمینی(ره) در وصف آن فرمودند: «خوزستان دین خود را به اسلام ادا کرد.» حسینیه‌ای در قلب شهر یعنی، چهارراه طالقانی با بَنای فیروزه‌ای رنگ و معماری کاملا اسلامی که جلوه شهر را زیباتر کرده است. بنایی که سَردر آن با خطی ظریف «حسینیه ثارالله» نگاشته شده است. از قدمت این حسینیه همین کافی‌است که محل اصلی تجمعات مردمی مثل؛ سخنرانان و مداحان معروف، پایگاه انتخابات، بزرگداشت و تشییع پیکر شهدای گمنام و برپایی مجالس شادی و عزای اهل بیت است. به‌قدری قدیمی و شهره شهر است که آن را نشان کرده و بجای گفتن اسم آن محله می‌گویند؛ همین حسینیه ثارالله!
صدای حاج صادق آهنگران را خشت به خشت حسینیه ثارالله به حافظه سپرده‌است. به وقت ضرورت و برای عزاداری ارباب‌مان اباعبدالله با سوزِ صدای گرمش، گرچه با «پا» به زیارت کربلا نرفته باشید، با «جانِ» دل رهسپار سرزمین عشاق می‌کند آن‌جا که اشک ریختن زیر گُنبد حلاوتی وصف نشدنی دارد و روح آدمیزاد از نو متولد می‌شود. روحت اوج می‌گیرد و با عطر و خُنکای پیرمرد گلاب پاش به خود می‌آیید و می‌بینید که هنوز در فراز «السلامُ عَلیكَ یا ثارَاللهِ وابْنَ ثَارِه» یعنی سلام بر تو ای خون خدا و پسر خون خدا، هستید.
