انتخابات یک کلان حرکت اجتماعی است و تحلیل روانشناسانه حرکتهای جمعی مردم ایران در سالهای اخیر، بیانگر پررنگ شدن پیشران حماسه و امید در پدیدههای اجتماعی ایران است.
این پیشران قدرتمند،چون کیمیایی نایاب در دنیای مدرن امروز، میتواند روح وحدت آفرین و رکن جامعهساز باشد.
آن گونه که در سالیان اخیر به عنوان عاملی فعال و قدرتمند در ایجاد وحدت ملی و به رسمیت شمرده شدن هنجارهای انقلابی، کارکردی بیبدیل داشته و اکنون مهمترین امانتی است که میتواند در روزهای آینده به تاراج گذاشته شود.
انتخابات پیشرو از این منظر ممکن است به سکوی جهشی برای جامعهسازی یا مسلخی برای امید و هویت حماسی و ملی ایرانیان بدل شود.
پدیده های اجتماعی اخیر مانند حمایت کم سابقه عمومی از عملیات وعده صادق و تشییع شهید جمهور و همراهانشان، دارای روایتی کمتر بیان شده از جنس حماسه است.
و این یعنی مردم ایران به رغم همه مشکلاتی که با آن دست در پنجه هستند، همچنان با عطر شهادت و صداقت، به حرکت در میآیند و از سوگوار زیستن در مصائب اجتماعی بیزار به سرو قامت بودن میل و اشتیاق دارند.
در شکوه چنین تصویری است که مردم خسته اما امیدوار، زخم خورده اما پابرجا، با چشمانی نگران، چشم به راه کسی هستند که بتوانند او را در قامت یک سردار فاتح، یک ایرانی سرو قامت و امیدوار تصویر کنند،
مردی که نه از سر ترحم و قیممآبانه، که صمیمی و سربلند، این گامهای آخر تا فتح قله را با قدرت بر دارد و بزرگمنشانه بی آن که در وادی سیاست به بیادبی آلوده شود، استواری و لیاقت خود را برای تمام کردن کار نیمه تمام شهید جمهور در داخل و خارج از این مرز و بوم به مردم سرزمینش ثابت کند.
بر این اساس است که میتوان اطمینان داشت گفتمان تراز و برانگیزاننده در انتخابات پیشرو گفتمان حماسه و امید است که با کرامت و نجابت برآمده از اقتدار و صلابت ملی ایرانیان در صحنه رقابت ظاهر گردد.
پذیرش این واقعیت میتواند بسیاری از معادلات نامزدها و طرفداران آنها را دگرگون کند و از سوی دیگر، نادیدهگرفتن آن انتخابات آینده را به عاملی برای ارتجاع ذائقه گفتمانی مردم و عامل فروکاهش اندیشه عمومی به موضوعات سطحی و زودگذر تبدیل میکند.
راهی که امروز برخی از جریانات سیاسی جبهه انقلاب، با تخریب و توهین و صفبندیهای موهوم با یکدیگر در پیش گرفتهاند، پایانی جز تضعیف سرمایههای معنوی جامعه و کاهش مشارکت عمومی نخواهد داشت.
