رحا مدیا | معصومه حسنعلی زاده
یکی از عناصر مهم در سبک زندگی اسلامی، وجود خصیصه‌ی قناعت و صرفه‌جویی در جامعه، بخصوص میان جمع مؤمنین است. صفتی که لازمه‌ی آن، دوری‌گزیدن از تجمل‌گرایی و حذف فرهنگ خسارت‌بار مصرف‌گرایی‌ست.
باید توجه داشت تاکید بر قناعت‌گری و پرهیز از اسراف در روایات، هر عقل سلیمی را به سوی اهمیت، ضرورت و نمود عملی آن در حیات فردی و اجتماعی سوق می‌دهد و حیات جمعی را از تجمل‌پرستی برحذر می‌دارد.
پر واضح است که در درجه‌ی اول این رویه‌ی زیان‌بار، سبک زندگی اشرافی‌ست که زمینه‌ی ایجاد شکاف طبقاتی میان مردم را فراهم می‌کند و در درجات بعد، عادت به تجمل‌گرایی و عدم تمایز بین نیازها و خواسته‌هاست که نوعی از وابستگی را با خود به همراه دارد؛ پی‌جویی برای یافتن مدل به‌روزی از پوشاک و چیدمان محیط که خود منجر به غرق‌شدن میان فرعیات و خواسته‌های غیرضروری، غفلت از نیاز‌های اساسی، کاهش رشد علمی_معنوی، اسراف و مصرف‌گرایی و نهایتا ترک تلاش برای خلقِ آورده‌ی اقتصادی در سطح کلان است.
در این راستا، لزوم بازشناسی این عنصر از سبک زندگی اسلامی و توجیه بایستگی آن در جامعه بخصوص در متن زیست طلبگی_ به دلیل جایگاه الگویی حوزویان_ بیش از پیش احساس می‌شود به ویژه آن‌که کنون، نفوذ فرهنگ غربیِ مصرف‌زدگی و تجمل‌طلبی میان بخشی از قشر مذهبی هویداست.
