رحا مدیا | طیبه زاهدی
جناب محمدعلی ایازی در یادداشتی در مورد نقش روحانیت در نظم کنونی جامعه بیان کرده است که یکی از وظایف خطیر روحانیت مردمی بودن است و آن به این معنی است که روحانیت در برابر ظلم و تعدی حکومت باید صدای مردم شود نه اینکه ستم‌ها و ضعف‌های قدرت حاکمه را توجیه کند. وی معتقد است که این رفتار موجب آن شده که همه ضعف‌ها و ناکارآمدی‌ها و ستم‌ها و بی‌توجهی به توسعه کشور، به حساب روحانیت تمام شود.
در پاسخ عرض می‌کنیم که بله درست است که روحانیت همواره نیروی خود را از مردم گرفته و منزلت روحانیت به میان مردم و صدای مردم بودن است؛ اما این مسأله به این معنا نیست که روحانیت حکومت را در مقابل مردم ببیند؛ بلکه باید منصفانه در کنار بیان ضعف‌ها از نقاط قوت و خدمات آن نیز سخن بگوید؛ مخصوصا در حکومتی که داعیه دینی بودن دارد روحانیت باید همان‌گونه که پشتوانه مردم است پشتوانه حکومت هم باشد و این به معنای توجیه کوتاهی‌ها نیست بلکه به معنای قضاوتی منصفانه و هوشمندانه است.
در یک حکومت دینی مردم و علمای دین باید در کنار حکومت و همراه و مددکار آن باشند و الا که در گوشه‌ای نشستن و فقط عیوب و کاستی‌‌ها را دیدن و غر زدن که کار هر انسان نادان و ناتوانی است.
باید پیشرفت‌ها را، خدمات را، امکانات را و همه و همه آن چیزهایی که انقلاب از ابتدا تاکنون برای آن خون دل‌ها خورده و خون‌ها داده را دید.
این حکومت از آن مردم است و مردم همواره در کنار آن بوده‌اند و ناسپاسی عده‌ای همیشه طلبکار لطمه‌ای به موجودیت آن نمی‌زند و ان‌شاءالله با یاری خداوند متعال و همت دولت و مردم و هدایت‌های رهبر فرزانه ان بر همه مشکلات فائق خواهد آمد.
در شرایطی که دشمنان داخلی و خارجی مدام آیه یأس خوانده و دم از ناتوانی ایران و ایرانی می‌زنند؛ همه اقشار مردم و روحانیت باید در کنار هم برای ابادی و آبادانی کشور تلاش کرده و نور امید را در دل‌ها زنده کنند.
اسلام کامل‌ترین پاسخ برای نیازهای بشر است و علمای دین در سایه یک فقه پویا و بالنده همواره می‌توانند پا‌سخ‌گوی چالش‌های بشریت در اداره جامعه باشند.
