رحامدیا | علیرضا مکتب‌دار
در پی حمله موشکی دقیق ایران به پایگاه آمریکایی «العدید» در قطر و سخنرانی رهبر معظم انقلاب اسلامی پس از آن، دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور وقت آمریکا، با لحنی توهین‌آمیز و تهدیدآمیز به این سخنان واکنش نشان داد. او که خاطره تلخ سرنگونی پهپاد پیشرفته آمریکایی و حمله به پایگاه عین‌الاسد را در ذهن دارد، این بار نیز پس از مواجهه با پاسخ قاطع ایران به حمله آمریکا به مراکز هستی کشورمان، به جای پذیرش واقعیت، به تمسخر و توهین روی آورد.
رهبر گرانقدر انقلاب اسلامی در سومین سخنرانی تلویزیونی خود پس از تهاجم رژیم وحشی صهیونی فرمودند: «نکته‌ای که من می‌خواهم به عنوان یک نقطه اساسیِ عرایضم عرض بکنم این است که رئیس‌جمهور آمریکا در یکی از بیاناتش و اظهاراتش گفت ایران باید تسلیم بشود. «تسلیم بشود»! بحث غنی‌سازی دیگر نیست، بحث صنعت هسته‌ای نیست، بحث تسلیم ایران است. البتّه این حرف برای دهان رئیس‌جمهور آمریکا خیلی بزرگ است. ایرانِ با عظمت، ایرانِ با این تاریخ، ایرانِ با این فرهنگ، ایرانِ با این عزم پولادین ملّی، اسم «تسلیم» برای یک چنین کشوری مایه استهزاء کسانی است که ملّت ایران را می‌شناسند.»
سخنان آرام و استوار رهبر انقلاب، تمام همینه پوشالی ابرقدرت رو به زوال آمریکا را در هم ریخت. با این سخنان، مرز میان واقعیت و توهم بار دیگر روشن شد. رهبر انقلاب، در تحلیلی ژرف از شرایط منطقه و فلسفه مقاومت، نشان دادند که ایران نه تنها در موضع ضعف نیست، بلکه در اوج اقتدار، معادلات جهانی را بازتعریف کرده است.
ترامپ، با ادبیاتی مبتذل و تهی از منطق، تلاش کرد خشم و کلافگی خود را از بر هم خوردن نظم سلطه‌طلبانه آمریکا پنهان کند. اما حقیقت این است که صدای بلند او، چیزی جز پژواک استیصال و فروپاشی نیست. این همان رفتاری است که تاریخ بارها آن را از قدرت‌های رو به زوال دیده است؛ رفتاری که سعی دارد با تمسخر و توهین، شکست‌های آشکار خود را پنهان کند، اما در نهایت، تنها بر رسوایی خود می‌افزاید.
امروز، ایران اسلامی به رهبری راهبر فرزانه‌اش، نه تنها یک بازیگر منفعل در عرصه جهانی نیست، بلکه با اقتدار و تدبیر، به بازی‌سازی مؤثر در منطقه تبدیل شده است. عملیات‌هایی همچون «وعده‌های صادق یک، دو و سه» و «بشارت فتح»، تنها گوشه‌ای از توانمندی ایران در تحمیل اراده خود بر دشمنان است. این اقتدار، منظومه‌ای است از ایمان، عقلانیت، و قدرت نظامی که توانسته آمریکای متزلزل و سردرگم را از جایگاه برتری به حضیض نگرانی و واکنش‌های شتاب‌زده بکشاند.
واکنش عصبی ترامپ و تمسخر او، نشانه آشکار ناتوانی او در ارائه پاسخی شایسته و منطقی به قدرت ایران است. او که خود را رهبر «ابرقدرت جهان» می‌داند، اکنون ناگزیر است با زبانی سطحی و سبک، زخم غرورش را التیام بخشد. این رفتار، بیش از هر چیز، ماهیت درمانده او را عیان می‌کند؛ چرا که قدرت واقعی، نیازی به فریاد و تمسخر ندارد. صدای رهبر انقلاب، آرام و قاطع است؛ صدایی که از ایمان به توانایی‌های ملت و قدرت مقاومت برمی‌خیزد.
تاریخ بارها نشان داده که تمسخر و استهزاء، ابزار کسانی است که از منطق و اقتدار تهی‌اند. امروز نیز، این تمسخر چیزی جز اعتراف به شکست نیست. ترامپ، با هر واژه‌ای که می‌گوید، بیش از پیش، تصویر یک قدرت فروریخته را به نمایش می‌گذارد. و این حقیقتی است که نه تنها ایرانیان، بلکه جهانیان به وضوح می‌بینند.
