رحا مدیا | حسین حیدری
به دنبال تصویب قانونی در ۱۷ دی‌ماه ۱۳۱۴ش در مجلس شورای ملی پهلوی، زنان و دختران ایرانی از استفاده چادر، روبنده و روسری منع شدند.
این قانون که به قانون کشف حجاب معروف است، اوج سیاست‌های رضاخان در زمینه تغییر لباس بود که از سال ۱۳۰۷ه.ش آغاز شده بود.
حوزه‌های علمیه به‌عنوان متولی حراست از فرهنگ و ارزش‌های دینی علیه این قانون واکنش‌هایی داشتد که قیام مسجد گوهرشاد یکی از آنها محسوب می‌شود.
این قانون آنقدر خطرناک بود که حتی آیت‌الله شیخ عبدالکریم حائری که به خاطر حفظ و حراست از حوزه علمیه در برخی امور ملاحظاتی داشت، نیز علیه این قانون واکنش نشان داد و خطاب به رضاشاه تلگرافی فرستاد.
این تلگراف آن‌چنان مؤثر بود که رضاشاه را به قم و به منزل آیت‌الله حائری کشاند و بدون سلام و جواب، با غضب و عصبانیت به آیت‌الله حائری گفت: «رفتارتان را عوض کنید وگرنه حوزه قم را با خاک یکسان میکنم».
اما استمرار مخالفت‌ها علیه این قانون به پیشتازی بزرگان حوزه باعث شد تا در سال ۱۳۲۳ش (زمان حکومت محمدرضا پهلوی) لغو شود.
اگرچه علما و فضلای حوزه علمیه در مقابل ترویج بی‌حجابی تلاش‌های زیادی کردند، زندان‌ها رفتند و تبعیدها کشیدند، اما در عصر پساانقلاب به‌ویژه در سال‌های کنونی، برخی حوزویان حامیان اصلی بی‌حجابی شده‌اند
نمونه اخیرش مخالفت آنها با قانون «حمایت از خانواده از طریق ترویج فرهنگ عفاف و حجاب» است که موضع‌گیری طیفی از حوزویان در این خصوص قابل توجه بود.
موضع‌گیری اعضای مجمع مدرسین و محققین حوزه علمیه قم، اعضای موسسه مفتاح کرامت، وابستگان برخی بیوتات ازجمله بیت منتظری و صانعی و … را می‌توان مکمل سیاست‌های رضاخانی از درون حوزه علمیه قم دانست. برخی رسانه‌های حوزوی از جمله جماران و شفقنا و همچنین رسانه‌های وابسته به طیف‌های فوق‌الذکر، در بازنشر این مواضع سنگ تمام گذاشتند و با قانون عفاف و حجاب به‌شدت مخالفت کردند.
