رحا مدیا | سجاد چرختابیان
در سال‌های اخیر، کشورهای مختلفی به بهانه مصالح اقتصادی، امنیت، قدرت نظامی، تأمین انرژی و منابع طبیعی در تلاش برای بهبود روابط خود با آمریکا بوده‌اند. این باور در برخی از گروه‌های سیاسی وجود دارد که شاه‌کلید تمام معضلات موجود در کشور را باید در جیب سیاستمداران آمریکایی یافت. از طرفی با نگاه به تاریخچه روابط برخی کشورها، سؤالی مهم به ذهن می‌رسد: «آیا دوستی با آمریکا واقعاً ایمن است؟»
به‌عنوان مثال از یک سوء ناتو با حضور نظامی در سوریه به بهانه‌ی مقابله با گروهک‌های ترویستی نقش منجی را ایفا کرده، و از سوی دیگر با دمیدن در فتنه‌های داخلی و حمایت از گروه‌های مخالف، تاثیر مستقیم در تضعیف حاکمیت وقت سوریه داشت.
همچنین نزاع اخیر روسیه و اوکراین نشان‌دهنده سیاست‌های دوگانه آمریکا در منطقه است. مذاکرات اخیر بین روسیه و آمریکا بدون حضور ولادیمر زلنسکی، رئیس‌جمهور اوکراین _یکی از طرفین دعوا_ نیز جای تعجب بسیار و نشان از همین سیاست‌های دوگانه دارد.
آمریکا که جنگ روسیه و اوکراین و تداوم ۳ ساله آن به‌کمک هزینه‌های هنگفت او بود، امروز منافع خود را در پسِ نقاب صلح و در نقش میانجی‌گری بین طرفین جنگ می‌بیند. مشروعیت دولت اوکراین از جایی زیر سؤال می‌رود که تأمین امنیت، حفظ و حراست تمامیت ارضی کشورش را وابسته به وعده آمریکایی‌ها کرد.
این سیاست‌های دوگانه و بعضاً متناقض آمریکا در مناطق مختلف جهان نشان از پیچیدگی‌های روابط بین‌الملل و تبعات جبران‌ناپذیر اعتماد به آمریکا دارد. مؤید آنچه گفته شد، جمله‌ی معروف هنری کیسینجر، دیپلمات و سیاستمدار آمریکایی است که می‌گوید: «دشمن بودن با آمریکا می‌تواند خطرناک باشد، اما دوستی با آمریکا مرگ‌بار است!»
