رفیق غار و وفاق یار

رحا مدیا | سپهر کامیاب، پژوهشگر علوم دینی

اجماع، واژه نزاع برانگیزی است. صحت این گزاره را وقتی می‌فهمیم که بدانیم شیخ اعظم انصاری(ره) برای حجیت یا عدم حجیت اجماع منقول، چه ان قلت و قلت‌هایی را ضمیمه‌ رسائلش نکرده‌ است!

روزی که جناب رئیس‌جمهور با شعار انسجام ملی و اجماع سلایق مختلف سیاسی، مجوز ورود به ساختمان پاستور را از سوی مردم کسب کرد، تعدادی از طلبه‌های مستعد، در حالی پای صندلی امتحان ترم دوم حوزه نشسته‌بودند که باید ادله‌ شیخ انصاری در رد حجیت اجماع منقول و غیره را برای نمره‌ قبولی ردیف می‌کردند.

آن‌طرف اما، سیاستمداران، اهمیتی برای حجیت داشتن یا نداشتن اجماع قائل نبودند. آنها بدون حتی یک خبر صحیح از یک مخبر عادل و موثق، دل به جهل انسان‌هایی بسته‌بودند که مزه‌ نشستن بر صندلی سبز بهارستان، هنوز به مذاقشان تازه می‌آمد.

سیاست‌بازان می‌دانستند که برای اجماع، کافی است تا مثل علمای سلفی که از قدماء بزرگ خود، برای به کرسی نشاندن اجماعشان استناد می‌کردند، کمی پیاز داغ ماجرا را زیاد کنند تا طعم شیرین و فاق ملی زیر زبان کاخ‌نشینان مزه کند. حال اگر کوخ‌نشینان موافق نیستند به جهنم. اجماع را چه به مستضفین پابرهنه‌ خمینی (ره)!

استناد به‌قول ولایت، بر دل‌های غبار گرفته، خوش آمد. با اینکه کمتر از یک‌ماه، مقام شامخ هدایت و فقیه طراز امت، به معیارهای انتخاب وزرا اشاره کرده‌بودند؛ ولی گویا آقایان حواسشان بیشتر به بند تنبانشان بود تا بند طومار انقلاب! انگار مجلس وکلا، آزادی رأی خود را در به خواب زدگی می‌دید.

خوش به حال شیخ که در قید حیات نبود، و الا ممات را بیشتر موافقت می‌نمود. اگر به شیخ انصاری خبر می‌دادند که بعد از خبر واحد، حدس غیر ضروری نمایندگان، سبب اجماع گشته است و عده‌ای زیر لب «یا سعیدُ به‌حق مسعود» می‌خواندند، بی‌حرف پیش مجلس لعنی برایشان ترتیب می‌داد که در تاریخ فریادش خاموش نمی‌شد.

اجماع مجلس با جناب رئیس، آن هم‌بر اساس یک خبر کذایی، نه رفیق غار می‌سازد و نه وفاق یار. ثمره‌ اعتنا به حدس و حس ناقص غیر ضروری، تنها موجب سنگینی بار می‌گردد. باری که اگر اتحاد امت حضرتش نباشد، یک تنه بر دوش ولی خواهد افتاد و دشمنانش خرسند خواهند گردید.