رحا مدیا | مصطفی منفرد
در عصری که «مسئول بودن» گاه مترادف شده با عافیت‌طلبی، خودنمایی و شعارزدگی، هنوز می‌توان چهره‌هایی را یافت که در سکوتشان صلابت است و در رفتارشان معنویت. چهره‌هایی که نه فقط بر مسند قدرت که بر قلوب مردم نیز حکومت می‌کنند. یکی از این چهره‌ها، سید ابراهیم رئیسی بود؛ مسئول انقلابی، طلبه متخلق و دولتمردی از تبار حوزه‌های علمیه.
شهید رئیسی، پیش از آنکه رئیس‌جمهور شود، یک “خادم” بود. نه از آن‌گونه خادمانی که پشت میزهای شیشه‌ای می‌نشینند و از مردم فاصله می‌گیرند. شب و روزش وقف گره‌گشایی از مردم بود و گره‌ای به دست‌های خود بسته‌بود تا مبادا از رنج خلق، پله‌ای برای شهرت بسازد.
وقتی هجمه‌ها از چپ و راست آمد، وقتی دهان‌ها گشودند و تیرها رها شد، او سکوت کرد. نه از سر عجز، بلکه به احترام ولایت. نه از ناتوانی در پاسخ، که از وفاداری به خونی که در رگ‌های انقلاب جریان دارد. سکوتی برای خدا، صبری برای امت، و ثباتی برای خط ولایت.
اما آن‌جا که وقت موضع‌گیری بود، بی‌تعارف و بی‌واهمه فریاد زد: نجات کشور را نه در رابطه با آمریکا، که در تکیه‌بر ظرفیت‌های درون‌زا و اتحاد با همسایگان باید جست. FATF را بهانه نکرد، اما در سکوت، ایران را به سازمان‌هایی جهانی چون شانگهای و بریکس رساند. نه تئوری، که عمل‌گرایی عاقلانه؛ نه التماس، که عزتمندی حکیمانه.
«اشداء علی الکفار رحماء بینهم» فقط آیه‌ای در قرآن نبود، در نگاه و عمل رئیسی زنده بود. در سیاست خارجی‌اش اقتدار موج می‌زد، اما در مواجهه با مردم، از کارگر تا کولبر، از دانشجو تا طلبه، مهربانی و تواضع جاری بود. برایش حزب مهم نبود، بلکه حق مهم بود. فراجناحی بود، چون دغدغه‌اش مردم بودند نه بازی‌های سیاسی.
وقتی کشور با بحران کرونا دست‌وپنجه نرم می‌کرد، او به‌جای فرافکنی، همت کرد؛ به‌جای حواله دادن، اقدام کرد. ذخایر واکسن کشور در کوتاه‌ترین زمان تکمیل شد، و دولت انقلابی در بحرانی‌ترین شرایط، نشانه‌ای شد از کارآمدی الگوی مقاومت.
ما فقط یک رئیس‌جمهور را از دست نداده‌ایم؛ یک الگو را از دست داده‌ایم. الگویی از آن‌چه یک مسئول تراز انقلاب باید باشد: عالم، متعهد، مردمی، مستقل، ولایت‌مدار و کارآمد. و این‌ها همه، نه شعار که واقعیت زندگی او بود.
ای کاش تصویر شهید رئیسی، نه فقط بر دیوارها، که در دل مسئولان زنده بماند. چرا که بیش از هر زمان، این ملت تشنه‌ی مسئولانی از جنس اوست. مسئولانی که فرزند حوزه باشند، اما در میانه میدان؛ سیاست‌مدار باشند، اما اخلاق‌مدار؛ قدرتمند باشند، اما در خدمت خلق.
