رحا مدیا | محمدرضا آتشین‌صدف در ستون روزنمای رحا نوشت:
چهاردهم شهریور سالروز شهادت آیت‌الله علی قدوسی دادستان انقلاب در جریان بمب‌گذاری در سال ۱۳۶۰ ش است. ایشان از شاگردان آیت‌الله صدوقی، آیت‌الله بروجردی، امام خمینی و علامه طباطبایی (و داماد ایشان) بود.
یکی از فعالیت‌های حوزوی ایشان پیش از دادستانی، مدیریت مدرسه حقانی برای مدت حدود ۱۰ سال است؛ از سال ۱۳۴۷ تا ۱۳۵۷ ش است؛ مدرسه شاخص و پرماجرا و تأثیرگذاری در فرایند مبارزات انقلابی علیه رژیم پهلوی. روشن است که مدیریت چنین مدرسه‌ای که بنیان‌گذارانی چون آیت‌الله بهشتی و استادانی چون آیت‌الله مصباح یزدی داشته که ساواک نسبت به فعالیت‌های آنها حساس بوده؛ کاری آسان نبوده؛ از این رو در تاریخ رخدادهای این مدرسه با مواردی روبه‌رو می‌شویم که ساواک برای دستگیری برخی طلاب، شبانه به مدرسه حمله کرده و در جستجوی برخی طلاب حجره به حجره جستجو می‌کرده است.
چالش‌های این مدرسه که بعداً تغییر نام داده شد و امروز برخی آن را به نام شهیدین (به یاد شهید بهشتی و شهید قدوسی) آن را می‌شناسند؛ صرفاً سیاسی‌امنیتی نیست؛ بلکه چالش‌هایی فکری‌فرهنگی نیز گاه فضای آن را متشنج کرده؛ برای نمونه زمانی افکار یکی از روشنفکران مطرح آن روزگار در بین مدرسه طرفدارانی پیدا می‌کند و همین‌طور مخالفانی و این دودستگی نه‌تنها بین طلاب بلکه بین برخی استادان صاحب‌نام مدرسه نیز به وجود می‌آید؛ برخی استادان مدافع مشروط او بودند و برخی دیگر مخالف مطلقش و کار بالا می‌گیرد و دلخوری‌ها و قهرهایی پیش می‌آید و آیت‌الله قدوسی نیز ادامه این‌گونه بحث‌ها را سر کلاس‌ها ممنوع می‌کند.
تاریخ مدرسه حقانی و حوادث آن خواندنی و درس‌آموز است و برای روزگار امروز ما نیز حاوی پیام‌ها و عبرت‌هایی است.
یکی از منابعی که می‌توان سرگذشت این مدرسه را مطالعه کرد، کتاب «جریان‌ها و سازمان‌های مذهبی-سیاسی ایران» نوشته رسول جعفریان است.
