رحا مدیا | محمدرضا آتشین‌صدف
هفتم صفر، روز بزرگداشت سلمان فارسی، فرصتی است برای بازشناسی چهره‌ای که نه‌تنها در صدر اسلام، بلکه در تداوم تاریخی اسلام ناب، نقشی اساسی ایفا کرد. سلمان به‌عنوان نخستین ایرانی مسلمان فقط یک صحابی نبود یک الگو بود؛ الگویی از حقیقت‌جویی، عبور از مرزهای نژادی و فرهنگی و پیوند عقل و ایمان در مسیر توحید.
در روایت پیامبر اکرم(صلی‌الله‌علیه‌وآله) سلمان فارسی «منا اهل‌البیت» خوانده شد؛ جمله‌ای که جایگاه معنوی و معرفتی او را بیان کرد و افزون بر آن، نشان داد که اسلام ناب، مرزهای قومی و جغرافیایی را درنوردیده و بر مدار ایمان و معرفت می‌چرخد.
سلمان فارسی، با عبور از آیین‌های زرتشتی و مسیحی و با سفری پررنج از جندی‌شاپور تا مدینه، نشان داد که اسلام واقعی، محصول جست‌وجوی آزادانه و عقلانی است. او نه از سر تعصب، بلکه از سر تحقیق و شهود، به پیامبر ایمان آورد و در حلقه‌ی خواص او جای گرفت.
سلمان فارسی در مدائن، حاکم شد؛ اما نه چون حاکمان ساسانی، بلکه با سبک زندگی زاهدانه، عدالت‌محور و مردم‌دار. او از بیت‌المال برای خود بهره نمی‌گرفت، زنبیل می‌بافت و صدقه می‌داد. این سبک حکمرانی، الگویی بود از اسلام سیاسیِ اخلاق‌مدار؛ همان الگویی که امام‌خمینی(ره) در عصر ما احیا کرد.
سلمان فارسی پشتیبان ولایت
امام‌خمینی(ره)، در تبیین اسلام ناب، بر چند ویژگی تأکید داشت:
1.اصالت قرآن و اهل‌بیت
2.اجتهاد پویا و ناظر به زمان و مکان
3.عدالت‌محوری و مبارزه با ظلم
4.حیات‌بخشی و معنا بخشی به جامعه
5.اعتدال و دوری از افراط و تفریط
این ویژگی‌ها، در سیره‌ی سلمان فارسی به وضوح دیده می‌شوند. او نه‌تنها در کنار پیامبر، بلکه پس از رحلت ایشان نیز در کنار امیرالمؤمنین(ع) ایستاد و از حق ولایت دفاع کرد. او از اسلام، قرائتی سیاسی، اخلاقی و مردمی داشت؛ نه اسلام درباری، نه اسلام سکولار و نه اسلام تحریف‌شده. سلمان، آن چنان زیست که ایمانش از مدینه و مدائن تا تهران جاری شد؛ و هنوز می‌تواند جان هر ایرانی را که به اسلام ناب می‌اندیشد، سیراب کند.
