رحا مدیا | مرضیه باباخان، دکتری تاریخ
«أَیْنَ مِثْلُ خَدِیجَةَ، صَدَّقَتْنِی حِینَ کذب نی النَّاسُ وَ وَازَرَتْنِی عَلَی دِینِ اللَّهِ وَ أَعَانَتْنِی عَلَیْهِ بِمَالِهَا إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ أَمَرَنِی أَنْ أُبَشِّرَ خَدِیجَةَ بِبَیْتٍ فِی الْجَنَّةِ مِنْ قَصَبِ الزُّمُرُّدِ لَا صَخَبَ فِیهِ وَ لَا نَصَب»
مثل خدیجه پیدا نخواهد شد. خدیجه در آن هنگام که مردم مرا تکذیب کردند، مرا تصدیق نمود، و مرا با ثروت خود برای پیشرفت دین خدا یاری نمود. خدا به من دستور داد خدیجه را به قصر زمرّدی که در بهشت دارد و هیچ رنج و زحمتی در آن نیست، بشارت دهم. (بحار الأنوار: ج ۴۳، ص ۱۳۱)
خدیجه؛ ام‌المؤمنین، ام الزهرا، بانوی مبارکه، طاهره، حامی رسول، مادر بی‌پناهان، سیده قریش… است. اما چه غریب و مظلوم هاست این بانو. «حضرت، مظلوم هاست؛ این بزرگوار واقعاً مظلوم هاست…. جناب خدیجه سلام‌الله‌علیها غریب است.» (بیانات رهبر معظم انقلاب در دیدار دست‌اندرکاران همایش بزرگداشت حضرت خدیجه سلام‌الله‌علیها)
چه زیبا این مظلومه عاشق رسول الله صلی‌الله‌علیه‌وآله است. مادر فاطمه که این‌چنین نسبت به معشوقه خویش می‌سراید:
فَلَو أنّنی أمشَیتُ فی کُلِّ نِعمَه *** و دامَت لِیَ الدُّنیا و مُلکُ الأکاسِرَه
فَما سُوِیَت عِندی جَناح بَعوضَهٍ *** إذا لَم یکُن عَینِی لِعَیناکَ ناظِره
اگر همه نعمت‌های دنیا، زیر پایم باشد. اگر اموال و سلطنت پادشاهان، مال من باشد.
به‌اندازه‌ی بال پشه‌ای برایم ارزش ندارد؛ اگر چشمم به چشمانت دوخته نشود. (بحارالأنوار، جلد ۱۶، صفحه ۵۲)
و یا آن زمانی که شتری را می‌بیند که صورت خویش را به‌پای پیامبر می‌مالد:
نطقَ البعیرُ بفضلِ أحمدَ مُخْبِراً *** هذا الّذی شَرُفَتْ به اُمُّ القُری
هذا محمّد خیرُ مبعوث أتی *** فهو الشفیعُ وخیرُ من وَطِیءَالثّری
یا حاسدیه تمزّقوا من غیظکم *** فهو الحبیبُ ولا سواهُ فی الوری
شتر برای بیان فضیلت احمد به سخن آمد و گزارش داد و گفت: از وجود این شخصیّت است که اُمّ القری (مکّه) شرافت یافت. این محمّد است و بهترین پیامبرِ فرستاده‌شده، او شفیع و بهترین کسی است که قدم بر زمین نهاده‌است. ای حسودان! از اندوه خود بمیرید که تنها او محبوب است و جز او در میان مردم محبوبی نیست). (بحار الأنوار، ج 16، ص 28)
خدیجه سلام الله علیها بیش از همه زنان پیامبر سختی مسیر را تحمل کرد، ایثار و حمایت و پشتیبانی ایشان از پیامبر باعث شد که سال وفات ایشان به «سال اندوه» تعبیر شود. او در راه تحقق آرمان‌های اسلام، همه ثروت خود را انفاق کرد و این عمل او برای پیشبرد اسلام، بسیار سودمند و مهم بود؛ تا آنجا که پیامبر(ص) فرمود: «ما نَفَعَنی مالٌ قَطُّ مِثلُ نَفَعَنی مالُ خَدیجَةَ؛ هیچ ثروتی هرگز مرا سود نبخشید که ثروت خدیجه به من سود بخشید» (بحارالانوار، ج 19، ص 63)
ایمان، باور قلبی، عشق و استقامت خدیجه بود که جبرئیل به او سلام رساند: «ان الله هو السلام، و منه السلام، و الیه السلام، و علی جبرئیل السلام»
و این گونه پیامبر بعد از او نوحه سرایی می‌کند: «أَیْنَ مِثْلُ خَدِیجَةَ…..»
