“فوقَ اَیدیهِم” را ببینیم…
این موشکها و پهپادها نقطه عطف تاریخ مقاومت شدند، اما صحنه را درست ببینیم؛ از این شمشیر صاحب خراشهای متعدد (ذوالفقار) عبور کنیم، پشت سرش آن دستی است که شلیک کرد، آن اراده ای است که تصمیم گرفت. نه هوشمندی که کی و کجا را بزند، نه آن عقلی که میداند چه زمان باید ایران وارد صحنه شود، بلکه عمیق تر از اینها.
پشت سر این «حدید» قوی و بران و براق، داغ هایی است که قلب صبور این مردم سال‌هاست جمع کرده، سال‌ها فشار اقتصادی، امنیتی، تحمل حمله بی امانِ زخم زبان ها، تحقیرها، هجوم روایت‌های سیاه انسداد و ناامیدی و «ما بیچاره ایم» از زبان دوست نادان و دشمن دانا.
عمیق تر ببینیم؛ پشت سر همه این داغ‌های مردم صبورمان، آن امید سبز مهدوی راسخ در جانشان که دست خدا را بالاتر از همه دست‌ها میدیدند و صبر می کردند، آن ایمان سرخ حسینی را که باید ایستاد و کم نیاورد. پشت سر این موشکها شبهای احیا را ببینیم، ورزشگاه صدهزار نفری قرآن خوانها را، اشکهای حین قنوت فطر و «اَن تُدخلنی فِی کُل خَیر اَدخلتَ فیهِ مُحمد وَ آل مُحمد» را
پشت سَر این شمشیر صاحب‌خراشهای متعدد یعنی ذوالفقار دست علی ع را ببینیم. یدالله را ببینیم که فوق ایدیهم است. «و ما رمیت اذ رمیت» را. این جا ایران است. آری. صدای وز وز پهپادها و هو هوی موشکها زیبا بود اما نه به اندازه صدای تپش قلبهای صبور و مومن این مردم هوشمند و عاشق.
دوستی بعد از یوم اللهِ عین الاسد از من پرسید؛ چرا ماجرای هواپیمای اکراینی پیش آمد بعد از آن اقتدار یداللهی؟ به او گفتم چون فراموش نکنیم پیروزی‌ها باید همزمان با رشد و معرفت مردم حاصل شود و الا یوم الله را هم نخواهیم فهمید و نمیتوانیم مظهر «صبار شکور» باشیم.
وقتی نصرت الهی ظهور پیدا می‌کند منتظر امتحان‌های بعدی باشید، چرا؟ چون اِذا جاءَ نصرالله و الفتح که محقق شد نوبت فَسبّح بِحمدِ ربّک و استغفِره است. باید دست او را دید و با این نعمت رشد کرد، ضعفهایمان را باید جبران کنیم. یا با قدم معرفت پیش میرویم یا با مدد امتحان و بلا.
این گونه است که تاریخ را میسازیم. اینگونه «ما» لشکر سید خراسانی را سامان میدهیم برای مهیا شدن و زمینه سازی ظهور. ان شاء الله. یوم الله است دست افشانی کنیم با قلبی تسبیح گو و حمد گو و با عزم استغفار و جبران.
