رحا مدیا | علی ملکوتی‌نیا
آیت الله سید عبدالحسین دستغیب شیرازی از جمله عالمان با تقوایی بود که با تلاش و مجاهدت در ابعاد علمی، معنوی، اخلاقی، تبلیغی، بصیرت سیاسی و خدمت‌رسانی به مردم، توأمان به رشد و بالندگی رسیده‌بود و همواره در مسیر اهداف والای انقلاب، نظام اسلامی و پیروی از ولایت‌فقیه، مجاهدانه و مُخلصانه و با شجاعت قدم بر می‌داشت. به فرموده رهبر معظم انقلاب اسلامی؛ «او از نخستین کسانی بود که پرچم تبلیغ انقلاب اسلامی را در سخت‌ترین شرایط در استان فارس برافراشت و بر معابر و مجامع، نام امام امت را بر زبان جاری ساخت.»(1)
آیت الله دستغیب سال‌ها در کنار برگزاری مجالس وعظ و سخنرانی، تربیت نفوس، تدریس دروس حوزوی، تفسیر قرآن و بیان معارف اسلامی به زبان ساده، به امور عام‌المنفعه‌ای، چون تأسیس و بازسازی مساجد و مدارس از جمله مسجد جامع عتیق شیراز و مدرسه علمیه حکیم پرداخت. وی که خطیب مسجد جامع عتیق بود، طی چند دهه فعالیت در پیش از انقلاب اسلامی، از اوضاع اجتماعی ایران و رواج مظاهر غیردینی در کشور انتقاد می‌کرد. او پس از آغاز برنامه انقلاب سفید به پیروی از علما و مراجع تقلید به لایحه انجمن‌های ایالتی و ولایتی حکومت طاغوت اعتراض کرد. اعتراض به حکومت پهلوی در به رسمیت‌شناختن اسرائیل نیز یکی دیگر از مخالفت‌های او بود. مواضع انقلابی وی موجب شد که از سوی دستگاه حاکم چندبار دستگیر و زندانی شود. همچنین سازمان منحوس ساواک در سال ۱۳۵۲ آن عالم مجاهد را به سبب ایراد سخنرانی‌های افشاگرانه ممنوع‌المنبر کرد. مخالفت او با برگزاری مراسم جشن هنر شیراز در سال ۱۳۵۶ و واکنش تند او به مقاله توهین‌آمیز روزنامه اطلاعات در ۱۹ دی ۱۳۵۶ نیز نمونه‌ای از مواضع انقلابی وی بود.(2)
پس از پیروزی انقلاب اسلامی، در بهمن ۱۳۵۷، امام‌خمینی(ره) به درخواست اهالی شیراز، آیت‌الله دستغیب را به سِمت امامت جمعه آن شهر منصوب کردند. افزون بر آن وی نماینده امام در استان فارس و نیز نماینده مردم فارس در مجلس خبرگان قانون اساسی بود. موضع اصلی آیت‌الله دستغیب پس از انقلاب اسلامی مبتنی بر تبعیت امام‌خمینی(ره) و همراهی با ولایت‌فقیه بود. آیت‌الله دستغیب در موضع سخنران نماز جمعه در تأیید امام‌خمینی(ره)، تبیین مبانی انقلاب اسلامی و نیز دفاع از جایگاه روحانیت و حکومت اسلامی سر از پا نمی‌شناخت. او در نخستین سال‌های پس از پیروزی انقلاب اسلامی به افشاگری و مخالفت با گروه‌های مخالف جمهوری اسلامی به‌ویژه مجاهدین خلق(منافقین) پرداخت و در ۲۰ آذر ۱۳۶۰ به‌هنگام عزیمت به نماز جمعه در حمله انتحاری یکی از اعضای همین گروه به شهادت رسید. در این فاجعه ۱۲ تن از مردم نیز در کنار او به شهادت رسیدند.
به گفته مرحوم آیت الله سید محمد هاشم دستغیب(فرزند شهید دستغیب)؛ «شهید دستغیب، معتقد به ولایت‌فقیه بود و حکومت اسلامی را لازم می‌دانست و قبل از پیروزی انقلاب، قائل به این نظریه بود و در درسش همواره، حکومت پهلوی را حکومت جور می‌دانست. بعد از پیروزی انقلاب هم بارها در خطبه‌ها می‌فرمود که امام‌خمینی، نایب اولوالأمر است و این جمله معروف از ایشان به یادگار مانده است که: “مَن أَطاعَ‌الخمینی فَقَد أَطاع‌َاللهَ” از جهت دیگر ایشان امام‌خمینی(ره) را از اولیای الهی می‌دانست و بارها می‌فرمود که ایشان ذخیره الهی برای این زمان است.»(3)
نتیجه آنکه؛ آیت الله دستغیب، به‌تمام‌معنا عالِمی روشن‌ضمیر و انقلابی بود، او با تمام وجود خود را برای خدمت به محرومان، تبلیغ انقلاب اسلامی و همراهی با امام‌خمینی(ره) در سخت‌ترین شرایط، وقف کرده بود. همچنین وی در طول جنگ تحمیلی با حضور در جبهه‌های حق علیه باطل در ایجاد نشاط معنوی رزمندگان نقش ویژه‌ای ایفا کرد؛ از جمله «ایشان بارها از پادگان‌های ارتش و مقرهای بسیج بازدید می‌کرد و به جوان‌ها روحیه می‌داد. برنامه‌ای برای دیدار از مجروحین جنگی در بیمارستان‌های مختلف و تقدیم هدایا داشت. در خطبه‌های نماز جمعه خطاب به رزمندگان از تعابیری چون: “جانم به فدای شما” استفاده می‌کرد و برنامه مفصلی هم برای حضور در جبهه‌ها داشتند که، شهادت ایشان مانع این حضور شد.»(4)
منابع
1.پیام تسلیت رهبر معظم انقلاب در پی شهادت آیت‌الله دستغیب در تاریخ: 20/9/1360
2.بنگرید به خبرگزاری صدا و سیما به نشانی: https://www.iribnews.ir/00H95N
3.بنگرید به پایگاه اطلاع‌رسانی حوزه به نشانی: https://noo.rs/DQDSB
4.همان
