رحا مدیا | مجید باقریان
در این روزها که رسانه‌های دشمن در خارج و پیاده‌نظام‌های رسانه‌ای آنها در داخل به‌شدت مشغول هجمه علیه قانون عفاف و حجاب هستند، عده‌ای از حوزویان نیز که از دیرباز بلندگوی آمریکا بوده‌اند، بار دیگر به شریعت‌بازی و فتواپراکنی پرداخته‌اند. فاضل میبدی نیز از قافله‌ی جاده‌صاف‌کن‌های این سیل عقب نمانده و گوشه‌ای از گفت‌وگوی خود که یک‌سال پیش در «دیدار نیوز» منتشر شده را در پست اینستاگرامی‌اش باز نشر داده است. میبدی در این برنامه می‌گوید: «یک جا پیدا کنید امام‌علی(ع) در دوران حکومتش دغدغه‌اش مسأله حجاب بوده باشه؛ سرتاسر نهج‌البلاغه را بردارید بخوانید.» وی با این سخن سعی دارد دغدغه‌مندی حکومت نسبت به عفت جامعه را خدشه‌دار کرده و قانونی بودنِ حجاب را خارج از نگاه حکومتیِ امیرالمؤمنین(ع) جلوه دهد.
جناب فاضل میبدی! از شما که در حوزه علمیه تحصیل‌کرده‌اید و به تعبیر خودتان یونیفرم این صنف را بر تن دارید، توقع بیشتری می‌رود. خیلی بعید است که شما برای شناخت دین و وظیفه‌ی دینیِ حکومت اسلامی صرفاً به سرتاسر نهج‌البلاغه بسنده کنید. شما اسلام را چطور شناخته‌اید؟! مگر دین منظومه‌ای از معارف نیست که باید آن را در تمام منابعش جستجو کرده و از مجموعه‌ی آن تعالیم بهره برده و مجتهدانه راجع به مسائل آن نظر داد؟ مگر حضرت علی(ع) هشدار ندادند که «زنانی ظاهر می‌شوند که برهنه و لخت هستند! زینت‌های خود را آشکار می‌سازند، حرام‌های الهی را حلال می‌شمارند و در جهنم جاودانه خواهند بود»(1) مگر امیرالمؤمنین(ع) نفرمودند که «ای اهل عراق، به من خبر رسیده که زنان شما در کوچه و بازار، به نامحرمان برم‌ی خورند، آیا حیا نمی‌کنید؟ سپس فرمودند: خدا لعنت کند کسی را که غیرت ندارد.»(2) مگر نفرمودند: «آیا شرم نمی‌کنید و غیرت نمی‌ورزید که زنانتان به بازارها می‌روند و با مردان برخورد می‌کنند»
مگر نه این‌است که از جابر بن عبدالله انصاری نقل شده که «پیامبر اکرم(ص) نهی می‌فرمودند از اینکه زن هنگام خارج شدن از منزل، لباسی بپوشد که مشهور و انگشت‌نما باشد و یا خود را تزئین به زیورآلات کند که موقع راه رفتن سروصدای آنها شنیده شود و باعث جلب توجه مردان نامحرم شود»(3) آیا این اخبار گویای دغدغه‌مندی حضرت علی(ع) نسبت به عفت زنان نیست؟ ضمن اینکه مسأله‌ی بی‌حجابی آن هم به این شکل امروزی، در زمانه‌ی ایشان مورد ابتلا نبوده است.
شاید جنابتان توقع دارید حضرت امیرالمؤمنین شخصاً با زن بی حجابی برخورد می‌کرده و برای او نسخه می‌پیچید و این نسخه نیز حتماً در نهج‌البلاغه چاپ می‌شد تا شاید قانع شوید. پس با سیاست‌بازی و صورتی‌بازی نمی‌توان دین را تفسیر به‌رأی و تفسیر به منافع جناحی کرد.
منابع:
(1) من لایحضره الفقیه، ج 3، ص 390 و وسائل‌الشیعه، جلد 20، ص 35
() الکافی / ج 5 / ص 537
(3) مستدرک الوسائل / ج 14 /ص 280
