رحا مدیا | مرتضی حسینی
یکی از جدی‌ترین نقدهایی که به دولت عبرت حسن روحانی وارد است، گره زدن تمام امور کشور به مذاکرات هسته‌ای با غرب، به‌ویژه آمریکا و سه کشور اروپایی بود. در سال‌هایی که کشور نیازمند تحرک اقتصادی، توسعه روابط منطقه‌ای و فعال‌سازی ظرفیت‌های داخلی بود، دولت وقت مسیر حل همه مشکلات را در گرو توافق با غرب تعریف کرد.
این رویکرد، کشور را در حالت «انتظار» قرار داد؛ سرمایه‌گذاران بلاتکلیف، تولیدکنندگان سردرگم و مردم درگیر امید واهی به آینده‌ای که کدام به نتیجه مذاکرات موکول می‌شد. غفلت از ظرفیت‌های داخلی و بی‌توجهی به روابط با همسایگان، که می‌توانستند بستر مناسبی برای توسعه همکاری‌های اقتصادی و تجاری باشند، از دیگر نتایج این سیاست بود.
رهبر معظم انقلاب بارها نسبت به این مسأله هشدار دادند. تازه‌ترین هشدار ایشان، در دیدار مسئولان ارشد سه قوه بود که فرمودند: «سعی کنید مسائل کشور را به این گفت‌وگوها گره نزنید؛ این تأکید من است. اشتباهی که در برجام کردیم، اینجا تکرار نشود. آنجا ما همه‌چیزمان را منوط کردیم به پیشرفت مذاکرات؛ یعنی کشور را شرطی کردیم. خب سرمایه‌گذار وقتی که کار کشور منوط به مذاکره باشد، سرمایه‌گذاری نمی‌کند دیگر؛ معلوم است؛ می‌گوید ببینیم عاقبت مذاکرات به کجا می‌رسد.»
این سخنان نشان‌دهنده تجربه تلخی است که نباید دوباره تکرار شود. شرطی‌سازی کشور، نه‌تنها گره‌ی از مشکلات باز نمی‌کند، بلکه موجب رکود، نااطمینانی و عقب‌ماندگی از فرصت‌های واقعی می‌شود. راه نجات کشور، تکیه‌بر ظرفیت‌های بومی، فعال‌سازی اقتصاد مقاومتی و گسترش روابط منطقه‌ای است؛ نه انتظار برای لبخند یا اخم دیپلمات‌های غربی.
