رحا مدیا | علی عسگری
هرگاه ایشان را می‌بینم، دستم ناخودآگاه به سمت قلم می‌رود تا تعدادی کلمه‌های جور واجور را کنار هم بگذارم و جمله‌ای بنویسم! فراموش نخواهم کرد، دو سال گذشته اولین آشنایی من با استاد به انگیزه‌ای جدی برای نوشتن و نوشتن و نوشتن، بدل شد؛ کاری که خیلی وقت است، نه فقط میان طلاب، بلکه خیلی از مردم از اهمیت آن غافل مانده‌اند.
دیروز استاد کاویانی مهمان رحا مدیا بود، تا در جلسه‌ای که به همت مرکز مطالعات راهبردی تسنیم برگزار شد، در خصوص راهبرد جمعی‌نویسی و حوزه آینده نکته‌هایی به شاگردان خود بگویند.
دور تا دور میز، طلبه‌های علاقه‌مند به نویسندگی رسانه‌ای، باانگیزه نشسته بودند که اگر رهایشان می‌کردی، حاضر بودند تا ساعت‌ها درد و دل بنویسند و برای آینده‌ی تمدن‌ساز حوزه، راه‌کار ارائه دهند؛ ولی از قدیم گفته‌اند بی‌مایه فطیر است.
شور نوشتن هراندازه مهم باشد؛ اما جای شعور نوشتن را در پس آموزش یک ریش‌سفید نمی‌گیرد. استادی که سال‌ها برای نوشتن عرق ریخته است و کاغذ‌های سفیدی را به سیاهه‌نویسی آغشته کرده است، بی‌تردید خوب می‌دانست اگر انگیزه حوزویان به نوشتن، راه‌کاری نداشته باشد، حکایت آب در هاون کوبیدن دوباره تکرار می‌گردد. زین‌رو استاد کاویانی غبار از تصورات غلطِ نوشتن، زدود تا نشان دهد معرکه‌ی قلم کمتر از معرکه‌ی سلاح نیست!
هرکدام از طلابِ رسانه‌ی «آیات قیام»، نکته‌های استاد را گوشه‌ای از کاغذ می‌نوشتند و اگر سؤالی بود می‌پرسیدند. راستش را بخواهید، با زیارت آنها به یاد خودم افتادم که دو سال پیش حسّ و حال ایشان را داشتم و نمی‌دانستم برای نوشتن باید از کجا شروع کنم، تا آنکه بزرگی دستم را گرفت و گفت: آغاز نوشتن از نوشتن می‌گذرد. نباید نوشتن به یک هیولا تبدیل شود، وقتی می‌توان با کوچکترین کلمات، بزرگترین تحولات را رقم زد!
اکنون، حوزه علمیه برای رسیدن به قله‌ی تمدن‌سازی، نیازمند شکستن بت هیولای ننوشتن است. هیولایی که دیگران چون عروسک خیمه‌شب‌بازی دستشان گرفته‌اند تا دیانت و هویت انقلابی را به انزوا ببرند و بار دیگر منوّرالفکران استعمارزده را برای بردگی تمدنی، به خط بکشند.
