رحا مدیا | مهدی مهدوی
در روزگاری که جنایت‌های ایالات متحده و رژیم کودک‌کش صهیونیستی در منطقه و علیه ملت ایران از مرزهای اخلاق، انسانیت و حتی حقوق بین‌الملل عبور کرده، طرح پدیده‌ای به نام “تسلیح حقوقی دشمن” از سوی دو نویسنده محترم، آقایان دکتر سید مصطفی محقق داماد و دکتر درویش‌زاده،(1) بی‌تردید حامل دغدغه‌ای خیرخواهانه است، اما همان‌طور که تاریخ اندیشه و عمل سیاسی نشان داده، تنها نیت خیر کافی نیست، بلکه تشخیص دقیق مسئله و شجاعت در اولویت‌بندی وظایف نیز ضرورت دارد.
در مقاله ایشان، گرچه با صراحت مدعی تاثیر منفی برخی اقدامات داخلی شده، اما مسئلۀ اصلی در انتهای همان مقاله دفن شده است. آنجا که هیمنه اقتصادی و سیاسی دشمن را دلیلی بر سکوت و بی عملی خود دانسته و ندانسته دچار انفعال حقوقی مقدس شده است. شاعر می‌گوید: «آمد به سرم از آنچه می‌ترسیدم!». آن نگارندگان آنچنان سر را برای فریاد جهل مقدس بالا گرفتند که چاه انفعال مقدس خودساخته را ندیده و در آن فرو افتاده‌اند.
اینک مطالبه‌گرانه و با تکیه بر اصول بنیادین حقوق بین‌الملل، خطر انفعال مقدس را به فریادگران جهل مقدس گوشزد می‌کنم و آن مسئله اصلی را در قالب سوال مطرح می‌کنم که چرا این همه انرژی حقوقی و فکری صرف «توبیخ خودی» می‌شود، ولی در مقابل، دستگاه‌های متجاوز، تروریست، و ناقض صریح حقوق بین‌الملل از تعقیب حقوقی شما مصون می‌مانند؟ اگر نگران تسلیح حقوقی دشمن هستید، چرا خود از علم حقوق و منشورهای حقوقی بین‌المللی برای خلع سلاح دشمن استفاده نمی‌کنید؟
شما شعارهای نسنجیده، افراط‌گری‌های زبانی یا برخی سیاست‌های داخلی را به عنوان مستنداتی برای تجاوز دوباره دشمن برشمردید، اگر تا این اندازه نسبت به تسلیح حقوقی دشمن حساس هستید، چرا هیچ نشانی از یک اراده علمی برای خلع سلاح حقوقی دشمن در کارنامه فکری و پژوهشی شما دیده نمی‌شود؟ چرا پیش‌دستانه تمام بار این فاجعه احتمالی را بر دوش تریبون‌ها و شعارهای داخلی انداخته‌اید، بی‌آنکه کوچک‌ترین مطالبه‌ای از نهادهای حقوقی داخلی و بین‌المللی، برای پاسخ‌گویی حقوقی به تجاوزات علنی دشمن داشته باشید؟ آیا اندوخته علمی حقوقی خود را فقط برای نقد داخل می‌خواهید؟ شما، آقایان نویسنده، از جایگاه استاد حقوق در بالاترین سطوح دانشگاهی و حوزوی برخوردارید. طبعاً انتظار می‌رود که نه تنها تحلیل‌گر خطرات حقوقی باشید، بلکه پیشرو در طراحی راهکارهای حقوقی دفاعی و هجومی نیز باشید.
جناب محقق داماد عزیز؛ فقه و حقوق را از محکوم کردن ظلم باز نگیرید. شما سال‌ها در دفاع از حقوق، کرامت، و عقلانیت اسلامی سخن گفته‌اید. امروز اما عجیب است که در مقاله‌تان، با دقتی وسواس‌گونه، تک‌تک خطاهای کلامی داخلی را تحلیل کرده‌اید، اما در برابر مجموعه جنایاتی که دشمن علیه ایران و ملت‌های مظلوم منطقه مرتکب شده است، منفعلانه سکوت کرده و حتی یک بند حقوقی مستند به قواعد بین‌الملل ارائه نکرده‌اید. آیا این نوعی سکوت فقهی و حقوقی در برابر جنایت مسلّم نیست؟ چرا وقتی نوبت به جنایات مستند اسرائیل و آمریکا علیه ملت ایران می‌رسد، به جای اینکه علم و قلم شما در خدمت مردم باشد، ناخواسته در خدمت دشمن عمل می‌کند؟ آیا سکوت شما نوعی تسلیح حقوقی دشمن نیست؟
با احترام باید بگویم اگر ما از ابزار حقوق استفاده نکنیم، اگر تیم حقوقی برای پیگیری ترورها و تحریم‌ها و حملات نظامی تشکیل ندهیم، اگر از کنوانسیون‌ها و دیوان‌های بین‌المللی حتی به‌صورت نمادین و رسانه‌ای استفاده نکنیم، خود ما به‌طور مستقیم در خلع سلاح حقوقی کشور نقش داریم و صحنه کنشگری حقوقی را به دشمن واگذار کرده‌ایم.
امروز، پنهان شدن زیر ادعای عدم توان ایران در جلوگیری از نفوذ حقوقی دشمن در سازمان‌های بین‌المللی، دلیل بر بی‌عملی استاد تمام دانشکده حقوق شهید بهشتی(ره) و رئیس پژوهشکده حقوق و قانون ایران و امثال این وزنه‌های علمی در کشور نیست! این سکوت همان انفعال مقدس است که نه در خدمت بشر که علیه بشر نشانه رفته است. اگر قرار باشد تجیع علم حوزوی و دانشگاهی در شما واکنش موثری در برابر ظلم ایجاد نکند، اندوختن آن چه سودی دارد؟
شما به‌حق از نادانی و تعصب بی‌جا در فضای داخلی انتقاد کرده‌اید. اما بگذارید این‌بار، مسئولیت نخبگان خاموش را نیز صادقانه تحلیل کنیم.
آیا شما برای اینکه حملات به ایران در نهادهای بین‌المللی محکوم شود، فراخوان مقاله و بیانیه‌های حقوقی داده‌اید؟ آیا برای صدها مورد نقض حقوق بشر و حقوق بین‌الملل در حق ایرانیان و فلسطینیان، دانشمندان حقوق و اخلاق را به صف کرده‌اید؟ شما که تسلیح حقوقی دشمن را تشریح کردید، چرا حتی یک بند درباره راهبرد خلع سلاح حقوقی او ننوشته‌اید؟ آیا انتظار دارید به بهانه خلع سلاح حقوقی دشمن، هر سلاح رسانه‌ای و علمی و حقوقی که داریم را نیز زمین بگذاریم؟ اگر رجزهای غیرتمندانه و امیدوارکننده داخلی در راستای همبستگی و همدلی ملت، تسلیح دشمن است، چرا رجزها و خط و نشان کشیدن‌های دشمنان شما را به واکنش‌های حقوقی وادار نکرده است؟ و مهمتر اینکه چرا مواضع دشمنان ایران، شما را تسلیح حقوقی نکرده است؟
امروز وقت آن نیست که صرفاً توصیه کنیم کسی حرفی نزند که دشمن سوءاستفاده نکند. امروز وقت آن است که ما بلندترین فریاد حقوقی را بر سر دشمن بزنیم، با ابزار حقوق بین‌الملل، با مستندات، با دادخواست، با پیگیری حقوقی مستمر. شما اگر نگران آینده این ملت هستید، اگر حقیقتاً دغدغه حقوق و اخلاق دارید، باید خود در صف اول مطالبه‌گران اقدام حقوقی علیه دشمن بوده و با اقدامات و مواضع دشمن مسلح به مبانی محکم حقوقی شوید، نه اینکه تنها، رفتار داخلی را نقد کنید و دشمن را در لایه‌های تحلیل، نادیده بگیرید.
جنابان محقق داماد و درویش‌زاده! اگر به درستی جهل مقدس را هشدار می‌دهید، به همان میزان نیز در برابر انفعال مقدس (حقوقی) که آینده ملت را تهدید می‌کند، فریاد بزنید. تا زمانی که این سکوت ادامه دارد، دشمن تنها با موشک نمی‌جنگد، با کاغذهای قانونی و گزارش‌های بین‌المللی هم ما را خلع سلاح می‌کند، البته با کمک سکوت شمایان!
1.منتشر شده در سایت شفقنا با کد خبری 357642، در تاریخ 22 تیر 1404ش.
