رحا مدیا | علی اسدی
قبل از هرچیز عملیات وعده صادق ۲، همچون عملیات طوفان‌الاقصی تبدیل به یک شکست اطلاعاتی و امنیتی بزرگ برای رژیم صهیونیستی شد. با اینکه ایران وعده انتقام ترور شهید هنیه را داده‌بود، کمتر از یک هفته پس از شهادت سید حسن نصرالله و سردار نیلفروشان، حمله خود را علیه رژیم صهیونیستی عملیاتی کرد. با این‌حال، تنها چند ساعت قبل از عملیات و هنگام آماده‌سازی موشک‌ها، آمریکایی‌ها با رصد تصاویر ماهواره‌ای خبر از حمله قریب‌الوقوع ایران داده‌بودند. گرچه این اطلاع رسانی از سوی رسانه‌های آمریکایی چندان به کار اسرائیلی‌ها نیامد.
عبور موشک‌های ایران از چندین لایه پدافندی متشکل از پدافند‌های منطقه‌ای و اسرائیلی، عملاً پیشرفته‌ترین و پرهزینه‌ترین سامانه دفاعی دنیا را از کارکرد ساقط کرد. هدف قراردادن سکو‌های پدافندی رژیم صهیونیستی نیز عملاً میلیاردها دلار هزینه توسعه و ساخت سامانه‌های دفاعی رژیم را دود کرد.
هدف قرار دادن پایگاه‌های هوایی رژیم صهیونیستی، خصوصاً پایگاه نواتیم در قلب نقب، که به‌واسطه سامانه‌های پیشرفته و پیچیده در آن منطقه، به ادعای برخی کارشناسان امن‌ترین نقطه دنیا محسوب‌می‌شود؛ شب گذشته به ناامن‌ترین نقطه دنیا تبدیل شد.
اهدافی که مورد اصابت قرار گرفت متناسب با جنایت‌های متعدد رژیم صهیونیستی در یکسال گذشته‌بود. موشک‌ها مراکز طراحی و عملیات جنایت‌های اسرائیل در غزه، لبنان و عملیات‌های تروریستی علیه فرماندهان مقاومت را مورد اصابت قرار دادند.
برخلاف وعده صادق ۱، اولویت اصلی در این عملیات انهدام اهداف مدنظر بود. در وعده صادق ۱، بنا بود تعداد کمی از موشک‌ها اهداف خود را منفجر کنند، چراکه هدف اصلی، ارسال پیام، شکستن حاکمیت رژیم بر اراضی اشغالی و مانور قدرت جمهوری اسلامی بود.
این عملیات، از یک طرف موجب افزایش اعتماد به نفس مردم ایران و اهالی مقاومت شد و از طرف دیگر روحیه رزمندگان مقاومت، خصوصاً رزمندگان حزب الله را ارتقا داده و درد فراق سید مقاومت را تا حدی التیام بخشید.
این نوع پاسخ دردناک ایران، حکایت از آن دارد که احتمالاً سران رژیم صهیونیستی در صدد توسعه عملیات‌های تروریستی خود تا ایران بودند. این ضربه دردناک توانست محاسبات رژیم را بر هم زده و نقشه‌های اسرائیل مبنی بر «پیروزی گام به گام زیر سایه جنگ» را بی‌اثر کرد.
در این عملیات نیروهای مقاومت نقش‌آفرینی کم‌اثری داشتند که این امر احتمالاً به خواست ایران بوده است. در صورت ورود تمام‌عیار گروه‌های مقاومت، این عملیات می‌توانست به‌مراتب مخرب‌تر و دردناک‌تر باشد. از همین رو تکرار همین عملیات با همراهی حداکثری گروه‌های مقاومت، برای مرحله بعد از پاسخ رژیم کافی است.
