رحا مدیا | سجاد انجم‌شعاع
هنگامی که سنت الهی در بستر تاریخ جریان می‌یابد، وعده‌های ربوبی، قوانین نافذی‌اند که واقعیت‌ها را رقم می‌زنند. «وَلَيَنصُرَنَّ اللَّهُ مَن يَنصُرُهُ» نه شعار، که یک قاعده لایتغیر است، قاعده‌ای که امتداد آن را در حیات و شهادت سید حسن نصرالله می‌توان دریافت.
نصرالله و نصرت الهی، سازوکاری فراتر از موازین سیاست‌ورزی مألوف است، چراکه معادلات مادی و دنیوی، در محاسبه اثرگذاری مردانی که با خدا معامله کرده‌اند، گرفتار اعوجاج‌اند.
اگر حیات و وجود مبارک سید عزیز، مصداق نصرت الهی در عرصه جهاد و مقاومت بود، شهادتش نیز همین قاعده را استمرار می‌بخشد، اما این‌بار نه در میدان تیر و تیربارها، که در صحنه‌ای گسترده‌تر؛ صحنه‌ای که در آن، یک تشییع، بدل به «جنبش جهانی» و بیعتی عمومی با مسیر مقاومت می‌شود و یک وداع، تبدیل به «مکتب نصرالله» می‌شود.
تشییع پیکر او، برهانی بر امتداد نصرت است، نشان می‌دهد که نصرت، در وجود اشخاص محدود نمی‌ماند، بلکه در «شبکه ایمانی امت» تجلی می‌یابد. اینک، مردمی که او را بدرقه می‌کنند، خود حاملان نصرتی‌اند که از آسمان نازل شده است.
شهید از صفحه‌ای به صفحه‌ای دیگر از تاریخ عبور می‌کند؛ اما مسیرش بسته نمی‌شود؛ بلکه امتداد آن، خود نصرتی دیگر است.
امروز در شهادتش، همان نصرت، در قالب زنده نگاه داشتن یک جهان‌بینی قرآنی متبلور شده است. نصرت خداوند صرفاً مقطعی نیست، بلکه فرآیندی است که از شخص به جامعه، از جغرافیا به تمدن، و از امروز به آینده امتداد می‌یابد.
