سالهاست برخی محافل فکری و رسانهای، تلاش میکنند دوگانهای نادرست را در فضای حوزوی جا بیندازند؛ دوگانهای که میگوید: حوزه قم، سیاسی و انقلابی است و حوزه نجف، بینسبت با تحولات اجتماعی. این
میرزا کوچک خان جنگلی، نماد مبارزه مسلحانه شمال ایران، در پس چهره سردار جنگی خود، استاد پیچیدهای در هنر رهبری روانشناختی بود. نامهها و سخنان برجای مانده از او، نه اسنادی تاریخی صرف،
گاهی بزرگترین انقلابها، پیش از آنکه در میدانهای نبرد پیروز شوند، در عرصه ذهن جمعی به پیروزی میرسند. موفقیت یک رهبر انقلابی تنها در تاکتیکهای نظامی نیست، بلکه در توانایی او برای تبدیل
مکتب تشیع در طول تاریخ علمدار مبارزه با ظلم بوده است و این امر به تأسی از مکتب اهلبیت علیهمالسلام، بهویژه نهضت امام حسین علیهالسلام، شکل گرفته است. عدالتگستری همواره یکی از شعارهای
رهبر معظم انقلاب بارها بر اهمیت تبلیغ دینی بهعنوان نخستین و اصلیترین وظیفه حوزههای علمیه تأکید کردهاند. ایشان معتقدند که حوزهها صرفاً محیطی برای تحصیل علوم نظری و فقهی نیستند، بلکه مأمن تربیت
در بازخوانی سیرۀ شهید آیتالله سیدحسن مدرس، جملهای بیش از هر چیز جلوهگر است: «تدریس را کار اصلی خود، و سیاست را کار دوم خود میدانم.» این جمله که ریشه در نگاه عقلمحور
یکی از ابعاد کمتر مورد توجه در بررسی شخصیت شهید مدرس، نقش وی در تربیت و سازماندهی حوزهٔ انقلابی از طریق تصدی تولیت مدرسهٔ سپهسالار تهران است. مدرس نه تنها در عرصه سیاسی
یکی از برجستهترین تعابیر و آموزههای سیاسی در تاریخ معاصر ایران، جمله مشهور مدرس است: «سیاست ما عین دیانت ماست و دیانت ما عین سیاست ما». این گزاره نه صرفاً یک شعار اخلاقی،
یکی از جملات ماندگار و آموزنده شهید مدرس که در تحلیل شخصیت علمی و سیاسی او اهمیت ویژه دارد، این است: «تدریس را کار اصلی خود و سیاست را کار دوم خود میدانم».